Wiara człowieka,  jego  relacja  z Bogiem,  jego  modlitwa,  praktyki  religijne,  relacje z ludźmi, mogą stać się martwe, puste, tylko  czysto zewnętrzne i nie         

                                                                       dające żadnej radości. Serce człowieka, może stać się pustynią i takim powoli może stawać się jego codzienne życie. Może w tej codzienności zagościć lęk, 

                                                                       niepokój, brak sensu życia, brak widzenia jakiegokolwiek rozwiązania problemów i poczucie całkowitej bezradności. Powoli rodzi się wówczas przekonanie,   

                                                                       że już nikt i nic nie pomoże. Tak już musi być, trzeba męczyć się ze sobą i swoim życiem. Czy rzeczywiście tak musi być? Czy naprawdę nie da się nic zrobić?

                                                                      Gdyby można było urodzić  się  jeszcze  raz,   zacząć  wszystko   od  nowa?   Tak   -   wtedy,   byłaby  szansa i nadzieja na odmianę tego wszystkiego. Kiedyś

                                                                      pewien człowiek o imieniu Nikodem przyszedł w nocy do Jezusa, aby z Nim porozmawiać i usłyszał słowa: ,,Żaden człowiek nie może zobaczyć królestwa Bożego,

                                                                      jeśli się nie narodzi na nowo” ( J 3,3).

                                                                      Jezus mówi, że  jest  możliwość ponownego narodzenia się.  Nikodem, słysząc słowa Jezusa powiedział: ,, Czy jest możliwe, aby człowiek, który jest starcem,         

                                                                      narodził się powtórnie? To przecież niemożliwe, aby znalazł się jeszcze raz w łonie swej matki, a następnie się narodził?”( J 3,4). Dalsza część tego dialogu,      

                                                                      rozwiewa jednak wszelkie wątpliwości, co do możliwości ponownego narodzenia się. Jezus mówi do Nikodema: ,,Uroczyście zapewniam cię: Jeśli ktoś nie narodzi

                                                                      się z wody i Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego”. Jezus mówiąc o ponownym narodzeniu się, ma na myśli narodzenie się z wody i Ducha.

Kiedy myślę o tym czym jest Odnowa w Duchu Świętym,  właśnie w tej rozmowie Jezusa z Nikodemem  znajduję odpowiedź. Jest ona przeżyciem i doświadczeniem tego, jak realizują się słowa Jezusa powiedziane do Nikodema, że trzeba na nowo narodzić  się z Ducha.

Odnowa w Duchu Świętym, jak mówi sama nazwa,  jest  narodzeniem się,  konkretnej osoby na nowo w swoim życiu, które dokonuje się  mocą  Ducha Świętego. Bóg działając mocą Ducha Świętego, na którego dana osoba otwiera swoje serce,  odnawia i przemienia  całe jej życie.

Dokonuje się to, podczas słuchanie Słowa Bożego, modlitwy uwielbienia Boga i przyzywania Ducha Świętego. Osoby doświadczają wówczas, przyjścia Boga w mocy Ducha Świętego.

Ojciec Raniero Cantalamessa, porównuje to do fali oceanu, która zalewa człowieka stojącego na brzegu i porywa go. Ta fala, to miłość Boża, która zalewa serce i duszę człowieka. Człowiek zostaje przepełniony, wypełniony miłością Boga i to go całkowicie odnawia. Duch Święty jest tą miłością Ojca i Syna, która przepełnia człowieka.

W codziennym życiu, znakami tego odrodzenia się, są: pragnienie modlitwy; odkrywanie  żywego Boga   miłującego i wchodzącego w żywy realny osobisty kontakt z człowiekiem; odkrycie Biblii jako żywej księgi, w której Bóg mówi do człowieka; przemiana relacji z ludźmi; odnowienie łask otrzymanych sakramentów; otwarcie się na dary Ducha Świętego.

Człowiek dalej jest tą samą osobą, dalej w tym samym miejscu mieszka i pracuje, żyje z tymi samymi ludźmi. Odkrywa jednak, że zaczyna inaczej patrzeć, myśleć, staje się kimś nowym. To duchowe doświadczenie, przekładające się na konkrety życia danej osoby, to odnowa w  Duchu Świętym.

Odnowa w Duchu Świętym,  jest również postrzegana jako jeden z nowych ruchów religijnych, które pojawiły się w Kościele Katolickim. Różni się jednak od innych ruchów.  Nie ma,  jak większość ruchów jednego lub grupy założycieli; nie ma listy członków.  Nie jest ona jednolitym ruchem o zasięgu światowym, tworzy ją zespół osób i grup podejmujących różne działania, często od siebie niezależnych i o różnorodnie  rozłożonych akcentach, których łączy wspólne doświadczenie określane jako chrzest w Duchu Świętym.

Członkowie Odnowy w Duchu Świętym stawiają sobie te same cele; pragną oddać swe życie Jezusowi, jako jedynemu Panu i Zbawicielowi; pragną w sposób świadomy i wolny przyjąć napełnienie Duchem Świętym, który rozlewa w sercach wierzących miłość Bożą i ubogaca ich darami charyzmatycznymi dla dobra całej wspólnoty Kościoła.

Święty Jan Paweł II, podczas audiencji dla Rady ICCRO powiedział o Odnowie w Duchu Świętym: ,, pragnę połączyć się z wami w dziękczynnym wysławianiu Boga za tak wiele owoców, które wydała ona w życiu Kościoła. Pojawienie się Odnowy, które nastąpiło po II Soborze watykańskim, było szczególnym darem Ducha Świętego dla Kościoła. Był to znak pragnienia ze strony wielu katolików , by przeżywać pełniej swą godność ludzi ochrzczonych oraz swe powołanie jako przybranych synów i córek Ojca, aby poznać odkupiającą moc Chrystusa, naszego Zbawiciela poprzez bardziej intensywne przeżywanie indywidualnej i wspólnotowej modlitwy, by czerpać z nauczania Pisma świętego, czytając je w tym samym Duchu, który natchnął jego autorów. Z całą pewnością jednym z najważniejszych efektów tego duchowego przebudzenia był wzrost pragnienia świętości ,które jest widoczne w życiu poszczególnych osób oraz całego Kościoła”.

 

                                                                                                               ks. Krzysztof - koordynator Odnowy w Duchu Świętym Diecezji Włocławskiej